میل انسان به طعم شیرین همه سنین، نژادها و فرهنگ ها را در بر می گیرد. در طول تکامل، شیرینی سنتی نقش مهمی در تغذیه انسان داشته است و به جهت دهی رفتار تغذیه به سمت غذاهایی که هم انرژی و هم مواد مغذی ضروری را تأمین می کنند، کمک کرده است.
به ویژه نوزادان و کودکان خردسال بسیاری از انتخاب های غذایی خود را بر اساس آشنایی و طعم شیرین استوار می کنند.
ارزان بودن و در دسترس بودن آماده شیرین کننده های حاوی انرژی در عرضه مواد غذایی، این نگرانی را به وجود آورده است که افزایش مصرف قندهای افزوده، نیروی محرکه اپیدمی چاقی است.
شیرین کننده های کم کالری یکی از گزینه ها برای حفظ طعم شیرین و در عین حال کاهش محتوای انرژی در رژیم غذایی کودکان است. با این حال، استفاده از آنها به نگرانی های بیشتری منجر شده است که جدا کردن شیرینی از انرژی ممکن است تعادل بین واکنش طعم، اشتها و الگوهای مصرف را، به ویژه در طول توسعه، مختل کند.
مطالعات بیشتر، ترجیحا بر اساس گروه‌های طولی، برای روشن شدن مسیر تکاملی واکنش‌های طعمی به شیرین‌کننده‌های کم کالری و تأثیر بالقوه آنها بر کیفیت رژیم غذایی کودکان و نوجوانان مورد نیاز است.
مصرف شیرین کننده های حاوی انرژی به شکل قندهای افزوده شده به طور مداوم در بین تمام گروه های سنی در ایالات متحده افزایش یافته است.
این روندهای مصرف با افزایش نرخ چاقی در میان کودکان، نوجوانان و بزرگسالان همراه است.
با توجه به اینکه شیرینی جذابیت لذت‌بخش قدرتمندی دارد، به‌ویژه در میان کودکان و جوانان، غذاها و نوشیدنی‌های شیرین به‌عنوان عوامل بالقوه اپیدمی چاقی در ایالات متحده و در سراسر جهان مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
برآوردهای فعلی ایالات متحده نشان داده است که مصرف قندهای افزوده 15.9٪ (60 گرم در روز) انرژی در رژیم غذایی کودکان 2 تا 5 ساله و 18.6٪ (90 گرم در روز) انرژی در رژیم غذایی کودکان سنین را به خود اختصاص می دهد.
6-11 سال بخش عمده این قند توسط نوشیدنی های حاوی انرژی، از جمله نوشابه های شیرین شده با شکر و شیر طعم دار، که منبع قابل توجهی از قندهای افزوده شده در رژیم غذایی کودکان 2 تا 11 ساله هستند، تامین می شود.
